die in Fargo draait
Ik moest elke 10 minuten vertragen tijdens de run van vandaag in Koop om het ijs van mijn wimpers te breken. De temperatuur om 6 uur hier in Fargo was een zwoele 4 graden, dicht bij een record laag voor 8 maart. Dit is warm in vergelijking met enkele van de afgelopen zaterdag toen het -15 was en mijn trainingsgroep en ik, mijn must rende naar buiten. We hebben besloten om een paar weken geleden te annuleren toen het -25 was met een -45 windouter. Ik bedoel, we zijn niet gek.
Als ik mensen vertel dat ik train voor een marathon, zeggen ze niet echt iets. Mijn vrienden en familie zijn gewend om me dat te horen zeggen. Ik heb me vorig jaar voorbereid op de Fargo Marathon, alleen om te treinen, mijn hamstrings te trekken en mijn knieën erg genoeg te verwonden om te voorkomen dat ik me registreerde voor zelfs de 5K. Vijf maanden later beëindigde ik mijn volgende trainingsprogramma vroeg en kwam ik niet aan bij de Twin Cities Marathon, mijn knieën het probleem opnieuw.
Maar ik train een derde keer en heb net een run van 12 mijl afgemaakt. Nu zit ik hier op mijn bank, ijs van mijn linker scheenbeen met een zak met bevroren groenten en denkend, ik heb nog een lange weg te gaan in de komende twee maanden.
Het is gewoon dat ik concurrentie zoek. Ik was altijd betrokken bij zwemmen en rugby op school, en ik nam ook deel aan band en piano. Zonder concurrentie ontbreekt ik iets. Ik train nog steeds elke dag, loop elke dag met mijn hond, maar ik ben niet gemotiveerd om mezelf bovendien veel te pushen, tenzij ik een doel in gedachten heb.
Dit is hoe ik mezelf motiveer om te trainen: registreer je voor een race en betaal onmiddellijk. Vertel er dan iedereen over.
Dus dat is wat ik hier doe en aankondigde dat ik me aanmeld voor de Fargo Marathon. Nog een keer.
Maar ik heb veel meer motivatie nodig dan te weten dat ik een registratiekosten van $ 80 heb gegooid. Ik vind het echt niet zo leuk, om eerlijk te zijn. Tenminste niet genoeg om op een zaterdag om 6 uur ‘s ochtends uit bed te komen.
In plaats daarvan ben ik verslaafd aan de bijwerkingen, zoals alleen zijn op een zonnige ochtend in een grot van ijzige bomen, de eerste die de sneeuw kraakt en sporen achterlaat. Ik geniet van het genieten van mijn hond Zig Zag, ruiken sporen van dieren en wat ik ook niet kan voelen. En er is iets over terugkomen van een midmorendrun, die van plan zijn mijn partner nog in slaap te vangen.
Rennen is een deel van mij geworden, of ik het nu leuk vind of niet. Het is een benodigde tijd in mijn dag om na te denken over mijn leven en degenen erin, een tijd voor alleen ik, mijn hond en het buitenleven.